Uit naam van de noodzakelijke vrijheden

Dat vandaag wetenschappelijke bevindingen in verband met het klimaatprobleem aan de kant worden geschoven omwille van kortzichtige economische en politieke motieven, is uitermate schrijnend. Dat men anderzijds overmatig veel vertrouwen toont in wetenschappers en technologen om gaandeweg het probleem van de globale opwarming op te lossen, is schier hilarisch. Het kan niet dat men vandaag wetenschappelijke bevindingen en hun gewichtige implicaties negeert enkel en alleen om het feit dat ze niet in het kraam passen van beleidsmakers. Er zouden teveel vrijheden moeten worden opgegeven (met economische mindergroei tot gevolg), klinkt het amechtig. Maar hier schiet die visie tekort.

Het is verwonderend te moeten vaststellen dat één van de huidige recalcitrante groeperingen ten aanzien van een ecologisch bestel, van liberale strekking is. Nochtans refereert deze beweging in oorsprong naar enkele degelijke liberale denkers. Deze zouden hun vrijheidsboodschap hoogstwaarschijnlijk niet graag zien zoals het heden veelal wordt uitgedragen.
Zo schreef John Stuart Mill - in 1857 nota bene! - in zijn Principles of Political Economy:

Als de aarde dat grote deel van haar aantrekkelijkheid, dat zij dankt aan zaken die haar, door de toename van de rijkdom en van de bevolking, onttrokken zouden worden, moet verliezen - alleen met het doel haar in staat te stellen een grotere, maar niet een betere of meer gelukkige bevolking in stand te houden - dan hoop ik in het belang van de nakomelingen ernstig, dat zij ermee tevreden zullen zijn in aantal gelijk te blijven, lang voordat de noodzaak hen daartoe dwingt.

Dit werd gebruikt als motto van Rapport van de Club van Rome uit 1972 (vertaling van The Limits to Growth). Het citaat moet zeker gelezen worden door de huidige en toekomstige politici (van welk allooi dan ook). Het vasthouden vandaag aan niet-noodzakelijke vrijheden (bijvoorbeeld goedkoop en ongebreideld CO₂ uitstoten), zal zich snel genoeg wreken en de meer noodzakelijke vrijheden (zoals toegang tot drinkbaar water) in de nabije toekomst sterk inperken. In de eerste plaats bij de armen (de derde wereld) - 3 miljard mensen die geconfronteerd zullen worden met watertekort, om maar een voorbeeld te geven - maar uiteindelijk zal het ook de rijken veel kosten. (Cf. Peter Tom Jones in De Tijd, 13/04/07, De loopgravenoorlog van de klimaatsceptici.) De hele wereldbevolking zal vrijheden verliezen. Verder kijken dan je neus lang is, is dus de boodschap, en kiezen voor een ultiem ecologisch en duurzaam beleid. En, er voor gaan! Als er de laatste maanden iets duidelijk werd, is het wel dit: het is erg gesteld met het klimaat, maar we kunnen het aanpakken! Echter: getalm is uit den boze. Er is geen enkel goed argument te geven om niet op en top te kiezen voor de ecologische en duurzame manier van leven en werken! Een ecologisch en duurzaam beleid, uit naam van de noodzakelijke vrijheden!